Albere ’e purtualle e mandarine,
d’ ’o vierno site vuie gioia e ricchezza:
ca mentre tutt’ ’e ffronne ’int’ ’e ciardine
se fanno gialle e perden’ ’a frischezza,
vuie culurite ’e frutte d’oro fine,
e suspirà facite p’ ’a prijezza.

Intanto ’e vvite, ’e rrose, ’e gesummine,
e ll’ati ppiante morene ’e tristezza!

Succede ’a stessa cosa ncopp’ ‘o munno.
’O ricco, comm’ ’o pero ’e purtualle,
cu ’na bona pelliccia ’ncopp’ ’e spalle,
tutto cuntento, bello, chiatto e tunno,
rire ’nfaccia a chi campa strapazzato,
sbattuto, comm’a n’albero sfrunnato!